Os días do 28 ao 31 de marzo, arredor de trinta persoas de diversas partes da Inspectoría Salesiana Santiago El Mayor, comezamos un camiño dende diferentes puntos de partida e cun mesmo destino: celebrar a Pascua. Transitamos a vía da prata ou ruta mozárabe, pasando por terras galegas como Lalín, Bandeira, Silleda, Vedra e Lestedo.
Sempre crimos que hai moitas formas de facer camiño. Machado falaba do camiñante que non ten unha ruta trazada, senón que constrúe o seu propio camiño ao andar; tamén na súa maneira poética cando nos expresa que “todo pasa e todo queda, pero que o noso é pasar facendo camiños, camiños sobre o mar”; e Melendi nas súas melodías, indicando con certo ímpete que a travesía pola vida é sempre “algo sen pausa, pero tamén sen présa”.
Quizais estas reflexións sexan algunhas das claves para entender a experiencia compartida por aqueles que participamos nestes días de Pascua. Pois se, como di Moncayo, camiñar é “entrelazar con cada paso outras vidas, outros versos, outro amor”, que mellor que facer unha pausa neste traxecto para reflexionar sobre as nosas necesidades, as nosas feridas, as nosas motivacións e incluso, sobre as pegadas que imos deixando á nosa beira. Así, a celebración do venres santo en Vedra, por exemplo, tamén nos levaba a reflexionar non só sobre as veces que as persoas son crucificadas, senón tamén sobre os momentos en que nós mesmos nos convertimos en crucificadores.
A vixilia pascual do sábado foi celebrada en comunidade xunto co movemento Scout en Figueiras. Deste xeito, persoas de diferentes movementos cristiáns pero cunha cercana sensibilidade, puidemos compartir un momento de celebración arredor da resurrección, invitados a transformarnos para construír un mundo máis humano e semellante ao estilo de Xesús.
O camiño que fixemos tamén partía de diferentes inspiracións, dende aquelas persoas que lles anima vivir un certo sentido da transcendencia e espiritualidade, ata aquelas que o viven como unha oportunidade para conectar co seu mundo interior. Porque se parafraseamos a Gloria Fuertes dicindo que “todo camiño que un emprende leva algo de soidade”, tamén vémonos obrigados a dicir que o camiño é sempre acompañado. A clave está en saber recoñecer por quen.
Poderíamos dicir que un dos tantos símbolos que acompañaron o noso camiño foi a mochila. O feito de cargar con ela faise ás veces cansado, pero fainos lembrar aquelas cousas que levamos con nós: momentos, persoas, experiencias, coñecementos, etc.
E por último, todo camiño cristián está impregnado de esperanza. Como canta Dani Martín, “o que está por vir será bonito, sempre e cando miremos adiante sen baixar a vista”. A choiva acompañounos durante gran parte das etapas, sen embargo, recórdanos Carlos Voces (SDB), que “por encima das nubes sempre hai sol”, só temos que atrevernos a mirar máis aló.
O Domingo de Pascua pretendeu ser para nós unha etapa continuadora do camiño, na que poder trasladar o vivido aos nosos días. De cando en vez, convén retomar aquel verso de Rafael Alberdi que di que “a estrada está aberta para ti, estradeiro”. Pois sigamos facendo camiño!
Ultreia et suseia.
Luis Carrera
Para ver as imaxes do Camiño pincha aquí.
